هر کار خیری برکاتی جداگانه دارد

بنام خداوند بخشنده مهربان. سلام و و درود میگم به شما دوستان و همراهان عزیز. من قاسم حیدری هستم و امروز میخوام راجع به یه موضوع بسیار مهم با شما صحبت کنم.

امروز یه جایی از شهرمون قرار بود مراسمی برای اهلبیت(ع) برگزار بشه و خیلی دلم میخواست شرکت کنم. به خاطر همین با یکی از دوستان قدیمی خودم که البته مدتها بود توی همچین مراسماتی ندیده بودمش و می‌دونستم که فاصله گرفته، تماس گرفتم و ازش دعوت کردم که با هم توی این مراسم شرکت کنیم.

وقتی باهاش صحبت کردم و درخواستم رو مطرح کردم، گفت: من مغازه هستم و متأسفانه فرصت نمیشه توی این مراسم شرکت کنم!

من بهش گفتم: خب، یه امشبی رو مغازه نباش و اشکالی نداره اگه یکساعت مغازه‌ت بسته باشه. حتی کمی دقیق‌تر براش توضیح دادم و گفتم: این خیلی خوبه که تا دیروقت کار میکنی و دنبال رزق و روزی هستی ولی حواست باشه که از مجلس اهلبیت(ع) دور نشی. اونم برگشت و بهم گفت: من جبرانش رو از راههای دیگه می‌کنم و خیلی وقتا به این مراسمات کمک مالی می‌کنم!!

اینجا بود که یه نکته‌ی خیلی مهم به ذهنم رسید و گفتم خوبه که با شما عزیزان هم در میون بذارم.

نکته اینه: «هر کار خیری، آثار و برکاتی جداگونه داره و هیچ کار خوبی، هرگز جای کار خوب دیگه رو نمی‌گیره»

مثالهای خیلی زیادی میتونم براتون بزنم:

مثلاً توی همین حوزه معنویات، طرف میگه: بیا همون پولی که میخوای بدی و توی پیاده‌روی اربعین شرکت کنی رو بده و به فقرا کمک کن!

کمک به فقرا یه کار خوب و پسندیده هست و قطعاً آثار و برکات خاصی داره. از طرفی باید دقت داشته باشیم که شرکت توی پیاده‌روی اربعین هم آثار و برکات خاص خودش رو داره و من اینجا قصد ندارم راجع به برکاتش صحبت کنم. فقط میخوام ذهن شما رو آگاه کنم به این نکته که حواستون باشه توی انجام کارهای خیر دچار «تقابل‌سازی» نشید و «یه کار خیر رو مقابل کار خیر دیگه قرار ندید.»

در مورد همین دوستم که ابتدای صحبتهام بهش اشاره کردم، ایشون باید دقت کنه شرکت توی مراسم اهلبیت(ع) آثار و برکات بسیار زیادی داره که کمک مالی کردن به مراسم اهلبیت(ع) نمی‌تونه اون آثار و برکات رو داشته باشه. البته باز هم میگم: کمک مالی کردن هم یه کار خیر و مهم و ضروری هست و ثوابش محفوظه، در این شکی نیست. نکته‌ی اصلی اینه که با کمک مالی کردن به مراسم اهلبیت(ع) یه سری چیزا نصیبمون میشه و با شرکت کردن توی مراسم اهلبیت(ع) یه سری چیزای دیگه. من میخوام اینو متوجه باشید و در نظر بگیرید.

یه مثال براتون بزنم توی حوزه خانواده:

خانم به شوهرش میگه: اگه میشه یه چند لحظه این بچه رو نگهدار تا من سفره رو بندازم. آقا برمیگرده و به خانمش میگه: عه! مگه تو نمی‌دونی من خستمه! از صبح تا شب میرم سر کار، عرقم در میاد، دنبال یه لقمه نون حلال برا شما. بعد شب هم که میام خونه، بهم میگی بچه‌داری کن؟!

ببینید، اینجا هم دقیقا همون «تقابل‌سازی» داره اتفاق می‌افته. «طرف فکر میکنه چون داره یه کار خیر انجام میده، دیگه نباید کار خیر دیگه رو انجام بده.» در واقع اینجا مردها فکر میکنن همین که برای کسب رزق و روزی تلاش میکنن کافیه و دیگه نیازی نیست توی کارهای خونه به همسرشون کمک کنن.

اینجا هم باید دقت داشته باشیم که: کار و تلاش بیرون از منزل یه سری آثار و برکات داره و همکاری و کمک توی منزل هم یه سری آقار و برکات. یه انسان واقعی، یه آدم خوب، هر کار خیری که سر راهش قرار می‌گیره رو باید انجام بده و نباید خیال کنه حالا اگه فلان کار خوب رو انجام میده دیگه برای دنیا و آخرتش کافیه و نباید خودش رو از انجام کارهای خوب دیگه معاف کنه. چون در غیر این صورت خودش ضرر میکنه و بدون شک از یه سری انرژی‌ها و موهبت‌ها محروم میشه.

یه نمونه دیگه رو مثال بزنم توی حوزه فردی که خیلی زیاد دیدم و شنیدم:

طرف بهش میگی تو چرا اخلاق و رفتارت رو درست نمیکنی؟ در میاد بهت میگه: انسانیت به این نیست که من چطوریم و چکار میکنم. تو فقط حق کسی رو نخور، بدون که انسانی!

اینجا هم یه نوع «تقابل‌سازی» داره اتفاق می‌افته. اینکه انسان باید حلال و حروم کنه و به خق خودش قانع باشه و حواسش باشه که حقی رو از کسی تصاحب نکنه، بسیار کار خوب و پسندیده‌ای هست. اما آیا بنظرتون این دلیل خوبی هست برای اینکه اخلاقمون رو درست نکنیم؟ این دلیل خوبی هست برای اینکه رفتارمون رو اصلاح نکنیم؟

نگه‌داشتن حق و حقوق دیگران یه بحثه؛ اخلاق و رفتار درست داشتن هم یه بحث دیگه. ما نباید فکر کنیم حالا که حق کسی رو نمی‌خوریم، دیگه هر مدلی که دلمون بخواد می‌تونیم فکر کنیم، بگردیم، حرف بزنیم، و رفتار کنیم.

طرف نمازشو میخونه، روزه‌هاشو هم می‌گیره؛ ولی هیچ ارتباطی با خویشاوندان خودش نداره! پیش خودش فکر میکنه میگه: من که مشکلی ندارم، نمازمو میخونم، کارمو دارم، زندگیمو هم دارم، کاری به کار کسی هم ندارم. سرم توی زندگی خودمه و نشستم یه گوشه زندگیمو میکنم!

خب پس جامعه چی میشه؟ صله‌ی رحم چی میشه؟ ما هیچ مسئولیتی در قبال جامعه نداریم؟ هیچ دینی از طرف اقوام و خویشاوندانمون گردنمون نیست؟

اینا رو دقت داشته باشیم. «کارهای خیر، همگی باهم باید انجام بشن تا انسان از همه‌ی برکات باهم بهره‌مند بشه.» دلمون خوش نباشه که یه کار خوب انجام دادیم، پشتمون گرم نباشه به همین چهارتا کار خوبی که داریم می‌کنیم، اینا خوبه ولی هرگز کافی نیست. خدایی که این همه مدل کار خیر توی دنیا قرار داده، می‌دونسته که انسان برای تکامل به همه‌ی این کارهای خیر نیاز داره.

پس حواستون به این نکته باشه که: «هر کار خیری، آثار و برکاتی جداگونه داره و هیچ کار خوبی، هرگز جای کار خوب دیگه رو نمی‌گیره»

ممنون و متشکرم از اینکه پای صحبتهام نشستید. امیدوارم هرجای دنیا که هستید، تنتون سالم، دلتون شاد، جیبتون پر از پول و خداوند یار و نگهدارتون باشه. فعلاً خداحافظ